pocałunkami uzna, Ŝe nie mogą razem pracować, ona odejdzie. To oczywiste.

Gloria przypomniała sobie, co Santos opowiadał o perwersyjnych upodobaniach jej matki.
- Przestań.
nowe głośniki do wieży. Dźwięk jest oszałamiający!
Kiedy zorientował się, Ŝe nie ma co marzyć o spaniu, postanowił wstać.
mu, że go nie kocha i nie chce się z nim więcej widywać...
- Ty idź przodem.
- Co?
Wciąż czytała ich pamiętniki. Żyła ich marzeniami i smutkami. Lektura przynosiła zrozumienie, zrozumienie rodziło miłość.
przestał płakać. Stał w swoim kojcu, zaciskając pulchne rączki
- Kiedy zorientowałeś się, że wydział wewnętrzny cię namierzył, pogrążyłeś, według niego, kumpli, byle ratować własny tyłek. Poszedł na współpracę z tobą, bo groziłeś jemu i jego rodzinie. Oczywiście nie miał nic do stracenia, skoro otrzymał gwarancję, że nie będzie za nic odpowiadał.
- Wiem, Ŝe po tym, co powiedziałem, nie mam prawa o nic cię prosić -
Pytanie to przerwało tok jej myślenia. Oczy ich się spotkały. On patrzył na nią
Zatrzymała się, zachłanna, zaborcza i niepewna. Już sam widok Santosa poruszał ją do głębi. Tak bardzo go kochała.
Gloria wbiegła na schody.

alkoholem. Wyrażali się jak ludzie dobrze wychowani, ale przeraziły ją agresywne spojrzenia
zdumieniu Michaił, z okrutnym uśmiechem, rozładował broń i położył kulę na stole. Nabój
- Czy Wasza Wysokość czytuje Yeatsa?
- Nie podałem im też twojego prawdziwego imienia. Żeby uniknąć plotek.
Problem w tym, że nie wiedziała, czy Alec jeszcze do niej należy, czy nie.
spoglądał na niego zdziwiony. – On woli zdobywać niezdobytych, że tak się wyrażę.
Gdy przechodził koło starej kamienicy, usłyszał dziwne odgłosy dochodzące z
- To moje zmartwienie. Za kilka tygodni stanę się prawą ręką Blaque’a. A wtedy podam go panu na tacy.
koniu. Gdy tylko znikła im z oczu, Michaił zamknął spróchniałe drzwi i podszedł ku Becky z
- Po prostu nagle uświadamiasz sobie, że bez względu na to, kim jesteś, istnieje siła dużo od ciebie potężniejsza. Wobec natury wszyscy jesteśmy równi, Bello. Spójrz na morze. - Skinął ręką w stronę migotliwego błękitu. - Jest teraz takie spokojne i piękne. Ciekawe, że sztorm nie odbiera mu piękna, jedynie czyni je bardziej groźnym.
było, kiedy Adam był w nim. Cudowne uczucie… Mimo że trochę go bolało.
- Chyba już wiem, co to było. Boże, jak ja cię pragnę. - Pocałował ją mocno. Jęknęła
Becky przyglądała się temu wszystkiemu uważnie, idąc po nadmorskich kamyczkach,
- Ja zaś pragnę przypomnieć, że nie byłabym, gdzie dziś jestem, gdybym nie pilnowała własnych interesów. Gdybym wczoraj nie poszła za Edwardem, spotkalibyśmy się dzisiaj w mniej komfortowych warunkach.
deszczu. W oddali zahuczał grzmot. Po ciemnej, pustej ulicy głośnym echem niósł się tupot